Metody pracy
W pracy z dziećmi wykorzystujemy metody:
- Pedagogiki zabawy
- Projektu edukacyjnego
- Dramy
- Dziecięcej Matematyki
- Metodę Dobrego Startu
- Metodę Ruchu Rozwijającego W. Sherborne
- Metodę M.Ch.Knilla
- Metodę F. Affolter
- Muzykoterapię
-
Drama jest edukacją przez działanie włączające emocje i wyobraźnię. Istota jej stosowania polega na stwarzaniu sytuacji, w których dzieci mogłyby się identyfikować z innymi osobami. Pełni także rolę terapeutyczną, gdyż pozwala bliżej poznać swoich wychowanków i zrozumieć ich uczucia. Opiera się na naturalnej skłonności człowieka do naśladownictwa i zabawy.
-
Metoda dobrego Startu inaczej Bon Depart została przeniesiona na grunt polski przez prof. Martę Bogdanowicz i jest przeznaczona dla dzieci w wieku przedszkolnym i młodszym wieku szkolnym oraz dla dzieci starszych, których rozwój psychosomatyczny przebiega nieharmonijnie lub jest opóźniony. Szerokie możliwości zastosowania MDS wynikają z jej wszechstronnego oddziaływania na rozwój dziecka. Metoda ta łączy w sobie trzy elementy wzrokowy w postaci wzorow graficznych, słuchowy w postaci piosenek, ruchowy czyli wykonywanie określonych ruchów w rytm piosenki. MDS ma działanie edukacyjne, diagnostyczne i profilaktyczno-terapeutyczne.
-
Pedagogika zabawy
"Pedagogika zabawy jest symboliczną nazwą poszukiwań metodycznych ułatwiających proces uczenia. Nawiązując do teorii psychologii humanistycznej i wyodrębniającego się nurtu postaci [Gestalt] próbuje przełożyć założenia teoretyczne na propozycje sytuacji, w których uczestnik może bez lęku rozwijać swoje najlepsze cechy".(Z. Zaorska, Pedagogika zabawy - metodyka pracy z grupą,)
-
Muzykoterapia
Jest to swoista metoda terapeutyczna, to “metoda postępowania wielostronnie wykorzystująca wieloraki wpływ muzyki na psychosomatyczny ustrój człowieka" (Natanson 1979). Poprzez różne elementy i rodzaje, zróżnicowane formy odbierania muzyka wywiera leczniczy wpływ zarówno na dzieci, jak i osoby dorosłe.
-
Metoda F. Affolter
Skupia się przede wszystkim na wyzwalaniu celowego i skutecznego działania dłoni i poznawania własnego działania.
Najważniejszą i najbardziej złożoną sferą naszych zmysłów jest sfera kinestetyczno-taktylna lub czuciowa. Czucie stanowi podstawę oswajania się z otoczeniem. Istota metody polega na tym, że terapeuta pomaga programować czynność będąc za osobą, z którą pracuje, kładzie swoje ręce na jej rękach i lekko naprowadzając kieruje czynnością, a podopieczny je wykonuje, dzięki czemu może przeżywać siebie jako sprawcę. Instrukcja terapeuty jest przekazywana wyłącznie przez dotyk.
-
Metoda M.Ch.Knillów
Jest to metoda opracowana przez CH. Knilla może być kluczem do pobudzenia aktywności każdego dziecka, bez względu na jego możliwości i stan psychofizyczny. Jej zastosowanie możliwe jest zarówno w trakcie terapii indywidualnej, jak i w czasie zajęć grupowych.
Metoda ta pozwala kształtować orientację w schemacie ciała i rozwija poczucie tożsamości. Dodatkowym plusem jest uzyskany przez wprowadzenie określonej muzyki, efekt orientacji w czasie oraz przewidywania kolejnych czynności. Polega ona na prowadzeniu stałego schematu sesji. Podstawowym założeniem programu Ch. Knilla, jest oparcie działań stymulujących rozwój dziecka, na zmyśle dotyku. Dzieci z niepełnosprawnością powinny możliwie często uczestniczyć w zajęciach usprawniających prowadzonych tą metodą, ponieważ pozwalają one rozwinąć u nich świadomość własnego ciała i przestrzeni, jaka je otacza oraz pozwalają nawiązać kontakt z rówieśnikami.
-
Metoda Ruchu Rozwijającego W. Sherborne
Celem tej metody jest wspomaganie prawidłowego rozwoju dziecka i korekcja jego zaburzeń zwłaszcza tych zwiazanych ze schematem ciała. Ważne miejsce w tej metodzie zajmuje wielozmysłowa stymulacja psychomotoryczna i społeczna, oparta o ruch.
Proponowany terapeutyczny system ćwiczeń wywodzi się z okresu wczesnego dzieciństwa z tzw. baraszkowania, które zawiera w sobie element bliskości. Cechą charakterystyczną metody jest rozwijanie przez ruch: świadomości własnego ciała, świadomości przestrzeni działania w niej oraz dzielenia przestrzeni z innymi ludzimi i nawiązywania z nimi kontaktu. W ćwiczeniach proponowanych przez W. Sherborne dochodzić ma do integracji własnego ciała i jego poznania (wyczucie centralnej jego części tj. brzucha i tułowia), prowadzone one są w grupie lub w parach. Dużym atutem tej metody jest to, że daje ona dziecku poczucie bezpieczeństwa, wzmacnia pewność siebie i zaufanie do siebie oraz do innych osób.
-
MATEMATYKA... każdemu z nas kojarzy się inaczej. U niektórych wywołuje gęsią skórkę na samo wspomnienie szkolnych potyczek z tym przedmiotem, dla innych matematyka to konkret. Coś, co ma określone reguły, sposoby i porównywalny wynik.
Czym jest matematyka dla przedszkolaków?
Niejeden z nich zapewne odpowiedziałby nie wiem, być może starszak terminem matematyka określi takie poważne czynności jak dodawanie, odejmowanie a może jeszcze i liczenie do stu.
Czy edukacja matematyczna w przedszkolu dotyczy tylko tych najstarszych?
Oczywiście nie. Z edukacją matematyczną dzieci stykają się od pierwszych dni swego pobytu w przedszkolu. Już w maluszkach aktywność dzieci jest tak kierowana, aby w formie zabawy rozwijały one w sobie zdolność dostrzegania znaczących elementów w obserwowanych faktach i zdarzeniach. Przedszkolaki poznając otaczający je świat uczą się zależności i związków przyczynowo-skutkowych, strukturalizują i systematyują. W nabywaniu kompetencji matematycznych najistotniejsza jest naturalna skłonność każdego dziecka do porównywania, określania ilości i wielkości, segregowania, klasyfikowania oraz umieszczania w przestrzeni.
W naszym przedszkolu edukacja matematyczna realizowana jest w oparciu o metody i formy pracy z dziećmi zawarte w programie
E Gruszczyk-Kolczyńskiej „DZIECIĘCA MATEMATYKA”